Συχνά χρησιμοποιούμε μεταφορικά την έκφραση, “δεν είναι σωστό να κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του”, εννοώντας πως δεν είναι σωστό να κρίνουμε τα άτομα από την εμφάνιση τους. Τι γίνεται όμως όταν κρίνουμε κυριολεκτικά ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του;
Στο σπίτι μου έχω μια βιβλιοθήκη με βιβλία επιστημονικής φαντασίας, την οποία μου ζήτησε ένας φίλος να “προσέχω”. Για να πω την αλήθεια τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας δεν είναι “my cup of tea” (του γούστου μου) όπως λένε και οι Άγγλοι. Έτσι, πολλές φορές κοιτούσα τα βιβλία μήπως και κάποιο μου τραβούσε την προσοχή, αλλα ποτέ δεν έδωσα την ευκαιρία σε κάποιο να με συνοδεύσει αναγνωστικά. Μέχρι που ένα βράδυ έτσι όπως είχα αϋπνία, το μάτι μου έπεσε σε ένα βιβλίο που είχα πολλές φορές παρατηρήσει, αλλά το σνόμπαρα. Το βιβλίο είχε τίτλο “Οι γήινοι” του Matt Haig.
Η ιστορία του βιβλίου έχει ως εξής… Ένας μαθηματικός βρίσκει τη λύση σε ένα διάσημο πρόβλημα των πρώτων αριθμών, της περίφημης υπόθεσης Ρέιμαν. Τότε έρχεται ένας επισκέπτης από έναν άλλο πλανήτη με έναν και μόνο σκοπό, να πάρει την θέση του καθηγητή και να σκοτώσει οποιοδήποτε άλλο άτομο γνωρίζει για την απόδειξη.
Έτσι ξεκίνησα εκείνο το βραδύ να διαβάζω αυτό το βιβλίο χωρίς να έχω προσδοκίες και τελικά κατάφερε μέσα σε λίγες ήμερες να γίνει ένα από τα καλύτερα βιβλία που εχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Ο Μatt Ηaig καταφέρνει να χρησιμοποιήσει με εξαιρετικό τρόπο αυτή τη φανταστική ιστορία, ώστε να κανει τον αναγνώστη να προβληματιστεί για την ύπαρξη του και την καθημερινότητα του.
Αρχή spoilers
Στην αρχή, λοιπόν, ο επισκέπτης πρέπει να μάθει πως λειτουργούν οι γήινοι, καθώς στον δικό του μακρινό κόσμο, όλα είναι τόσο διαφορετικά. Όλα είναι πιο απλά, πιο λογικά, η γνώση είναι άπειρη και εννοείται δεν υπάρχει ο θάνατος. Πρέπει να μάθει την γλώσσα τους, τους μορφασμούς, το χιούμορ, τις χειρονομίες, τις σιωπές, τα συναισθήματα, για να φέρει εις πέρας με επιτυχία την αποστολή του.
Στην αρχή ο επισκέπτης θα αρχίσει να προβληματίζεται για τον τρόπο ζωής των γήινων. Ο Haig μέσα από την φωνή του επισκέπτη καταφέρνει να σχολιάσει την βία των ανθρώπων, τα ψέματα μέσα στα οποία ζουν, την ανθρωποφαγία, το πως δεν συμπαθούν τους τρελούς παρά μόνο αν είναι καλοί στη ζωγραφική, και την συνεχή αναζήτηση για το ποιο είναι τέλος πάντων το νόημα της ζωής; Ο επισκέπτης καταλαβαίνει γρηγορά πως ο κόσμος που έχουν δημιουργήσει οι γήινοι είναι ένας κόσμος γεμάτος αντιφάσεις και θέλει άμεσα να ολοκληρώσει την αποστολή του και να φύγει από αυτόν τον κόσμο.
Καθώς περνάνε οι μέρες, και μέσα από μια σειρά γεγονότων, ο επισκέπτης θα αρχίσει να ακούει μουσική, να διαβάζει ποίηση (κυρίως Emily Dickinson) να πηγαίνει βόλτα το σκυλί του, να τρώει σάντουιτς με φυστικοβούτυρο. Θα αρχίσει να παρατηρεί την ομορφιά της γυναίκας του, θα αρχίσει να αισθάνεται, θα αγαπήσει. Θα συνειδητοποιήσει πως μέσα από αυτά τα απλά, καθημερινά και πολλές φορές δεδομένα πράγματα, η ζωή σε αυτο τον κόσμο εχει νόημα και δεν είναι, τελικά, ούτε βαρετή ούτε μάταιη.
Τέλος spoilers
Εν ολίγοις, ο Haig έγραψε ένα βιβλίο που μπορεί ο καθένας μας να διαβάσει, αυτό όμως που θέλει ο συγγραφέας είναι να μας προβληματίσει, να μας κάνει να αναθεωρήσουμε, να επαναπροσδιορίσουμε το νόημα της ζωής, να εκτιμήσουμε τα απλά καθημερινά πράγματα, να διαβάσουμε ποίηση, να παρατηρήσουμε το ηλιοβασίλεμα, να αγαπήσουμε, να γελάσουμε, να ξεφύγουμε από τα κουτάκια και τις κατηγοριοποιήσεις , και να μην θεωρήσουμε ποτέ δεδομένο, ούτε καν το πέταλο ενός λουλουδιού. Και για εμένα αυτό είναι που κάνει το βιβλίο ξεχωριστό, το γεγονός δηλαδή πως μια απλή ιστορία, κατάφερε να ανάψει μια φλόγα μέσα μου.
Υ.γ. Αν αγαπάς την Emily Dickinson τότε σίγουρα θα σου αρέσει και αυτό το βιβλίο, καθώς η παρουσία της είναι συχνά αισθητή!
Μάιρη Αποστολοπούλου
